Ως fan των ταινιών ανθολογίας “anthology films” και των εναλλαγών black & white και πολύχρωμων σκηνών, μέσα σε αυτές, ομολογώ πως το πολυσυζητημένο και controversial Kinds of Kindness του Γιώργου Λάνθιμου, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Με απόλυτη σιγουριά πάντως, μπορώ να πω πως δεν υπήρχε στιγμή κατά τη διάρκεια της ταινίας που κοίταξα την ώρα στο κινητό μου ή που σκέφτηκα «Μα καλά… πόσο έχει ακόμα… Δε βαρέθηκα καθόλου, αυτό είναι σίγουρο! Η ροή του έργου, διασπώμενη σε τρείς ιστορίες, και η κινηματογραφική «γλώσσα» του Γιώργου Λάνθιμου, πιστεύω πως δικαίως κερδίζουν το κοινό του και σίγουρα τους τοποθετούν σε ένα state αγωνίας του τι θα συμβεί στη συνέχεια ή του «Μα καλά, τι άλλο μπορεί να συμβεί». Στον κινηματογραφικό κόσμο του Λάνθιμου όμως, όλα είναι πιθανά… Σίγουρα θα έχετε φτάσει σε σημείο να πείτε «Όχι άλλο κάρβουνο», ενώ μετά από λίγο παρατηρείτε πως δεν έχετε φτάσει ούτε στα μισά της ταινίας του, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σας πόσο ακόμα θα αντέξετε μέχρι το τέλος. Οφείλετε όμως να πηγαίνετε προετοιμασμένοι…
Όσων η προσοχή διασπάται εύκολα και δυσκολεύεστε να παρακολουθήσετε μια συνεχόμενη ροή μιας τρίωρης ταινίας, πέρα από το ότι ο Scorsese δεν είναι για εσάς, θα εκτιμήσετε την σκηνοθετική πινελιά του Γ. Λάνθιμου, να διαιρέσει την ταινία σε τρείς, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, ιστορίες ίσης διάρκειας. Αυτό που βρήκα πολύ ενδιαφέρον είναι πως κάθε ιστορία είναι αυτοτελής και αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι, μη συμβάλλοντας στη συνοχή των άλλων ιστοριών. Αυτό που μου κέντρισε τον ενδιαφέρον ήταν η πολλαπλές προσωπικότητες που υιοθετούσαν οι χαρακτήρες, σε κάθε ιστορία. Το cast παραμένει ακριβώς το ίδιο σε κάθε ιστορία, ενσαρκώνοντας εντελώς διαφορετικές και πολυδιάστατες προσωπικότητες. Αυτή η τεχνική σε κρατάει ξύπνιο.
Οι σχέσεις εξουσίας και η υποταγή σε πρόσωπα αποτελεί χαρακτηριστικό των ταινιών του (Poor Things), ενώ ωθεί αντίστοιχες συμπεριφορές αφοσίωσης και υποταγής, στα άκρα, δοκιμάζοντας τις αντοχές του κοινού. Ο Λάνθιμος τολμά να τραβήξει στα άκρα, διάφορες καταστάσεις που παρατηρούμε καθημερινά γύρω μας, στη δουλειά, στις σχέσεις μας, μέσα στην οικογένεια (Dogtooth). Αυτές του οι αναφορές του Λάνθιμου στις ταινίες του και φυσικά, ο τρόπος που τις μελετάει μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως κατασκευές που αναπαριστούν την κοινωνική πραγματικότητα… ωθώντας τις στα άκρα βέβαια.
Η ταινία δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα… Οι τρείς ιστορίες μας προσκαλούν στην ζωηρή φαντασία του σκηνοθέτη και μας ωθούν να την παρατηρήσουμε. Το IMDB, τα είπε όλα με μια λέξη χαρακτηρίζοντας την ταινία ως “Brainfabulous”.
Το «στεγνό» και «σκοτεινό» χιούμορ που χρησιμοποιεί στην ταινία του, αυτό το οποίο σε κάνει να αισθάνεσαι ντροπή που γελάς, το βρίσκω σαν ένα «αντίδοτο» ενάντια στην σκληρότητα και την απανθρωπιά των χαρακτήρων του, προσφέροντας στο κοινό, μια αίσθηση «ανακούφισης» μετά από μια «άγρια» σκηνή βίας η κανιβαλισμού, προετοιμάζοντας τους για την επόμενη πράξη και λειτουργώντας ως «προοικονομία» για την «αθλιότητα» που θα επικρατήσει στα επόμενα λεπτά της ταινίας.
