Το Little Miss Sunshine (2006) είναι μια ταινία που ευαισθητοποιεί την ψυχική υγεία και εστιάζει στην κατάθλιψη, η οποία αντανακλάται μέσα από τους χαρακτήρες του Frank (Steve Carell) και του Dwayne (Paul Dano). Οι δύο «πρωταγωνιστές» χαρακτήρες παλεύουν με την κατάθλιψη – ο καθένας για τους δικούς του λόγους – και προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στις κακουχίες της, καθώς τα βάσανά τους τους έχουν εξουθενώσει, ιδιαίτερα τον Φρανκ. Παρόλο που, μέσω της ενσυναίσθησης και της υποστήριξης της οικογένειάς τους και της παρέας που έχουν ο ένας στον άλλον, γίνονται σε θέση να αποδεχτούν τον πόνο τους και να αγαπήσουν τον εαυτό τους για αυτό που πραγματικά είναι, μαζί με τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Η ταινία απεικονίζει τη σημασία της άνευ όρων αγάπης και τον αντίκτυπό της στην ανάρρωση από οποιαδήποτε ψυχική κατάσταση και δύσκολη κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί κάποιος. Την αγνή – αβίαστη – πραγματικότητα των ψυχικών ασθενειών διαδέχεται μια χαρούμενη και ευχάριστη ατμόσφαιρα οικογενειακού δεσμού και πολλά κωμικά μέρη. Παρά τη σκληρή αναπαράσταση του πόνου, βρίσκω την ταινία αισιόδοξη καθώς ο Ντουέιν και ο Φρανκ, σε ένα οδικό ταξίδι με την οικογένειά τους, καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα βάσανά τους και αφού περάσουν λίγο χρόνο μαζί, μαθαίνουν να «αγαπούν και να αντιμετωπίζουν τους δαίμονές τους». Συνολικά, πιστεύω ότι είναι μια κινητήρια και εμπνευσμένη ταινία που ευαισθητοποιεί σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες και ταυτόχρονα προσφέρει αρκετές στιγμές γέλιου. Πιστεύω ότι η απόφαση του σκηνοθέτη να επιλέξει τον Steve Carell για τον ρόλο του Frank, ενός ερωτευμένου και καταθλιπτικού μελετητή του Προυστ που προσπαθεί να αυτοκτονήσει μετά την απόρριψή του από τον μεταπτυχιακό του φοιτητή, είναι πολύ έξυπνη. Αυτό συμβαίνει επειδή, καθώς έχουμε συνδέσει τον Steve Carell με κωμικά στοιχεία και καθαρό γέλιο (δηλαδή το Γραφείο), η ταινία θέλει έξοχα να μας δείξει ότι ακόμη και ένας τύπος σαν αυτόν, μπορεί να παλέψει με σοβαρές ψυχικές καταστάσεις και ότι ο καθένας παλεύει με τις δικές του «δαίμονες».
